غمش مخور، که به غم خوردن تو دلشادست

که گر بر آتش سوزنده در شوی بادست

هزار بار دل خود به دیگران دادست

که یارش اوست که بیرون خلوت استادست

مباش بی خبر از حیلتش، که استادست

که تا سحر ز غم دیگری به فریادست

بر آن خورد که برش جامها فرستادست

به هوش باش، که خاطر هنوز ننهادست

نه خود ز مادر دوران همین پسر زادست

تو در خیال که: گنجی به دستت افتادست

که این عجوزه عروس هزار دامادست

زمین پر از گل و نسرین و سرو و شمشادست

دل از تعلق این صوت و صورت آزادست

اگر نه داد دلی می دهند بیدادست

رها کنش، که هنوز از کمر نیفتادست

که رنج کوه بریدن نصیب فرهادست

چو آنکه خون دل ما بریخت پولادست

مکن حکایت عهدش، که سست بنیادست

بگوی راست که: اینم ز اوحدی یادست