حدیث بی لب و گفتار بی زبان شنوی

ز ذره ذرهٔ گیتی زمان زمان شنوی

چو آن حضور نداری کز آسمان شنوی

درو هر آنچه بگویی سخن، همان شنوی

گرت به فعل بگویم، به صد زبان شنوی

که گر بلند کنم اندکی، گران شنوی

که نام جنت و حلوای رایگان شنوی

سفر کجا کنی، ار قصهٔ زیان شنوی؟

که آنچنانکه فراخور بود چنان شنوی

که هر حدیث که خواهی، ز اهل آن شنوی

چو وصف آن تو هم از صاحب دکان شنوی

سخن بزرگ بود کان ز خرده دان شنوی

که کارنامهٔ این گله از شبان شنوی

که ریش برکنی، ای خواجه و روان شنوی

اگر فضیلت بلبل ز باغبان شنوی

حدیث قالبی او چرا به جان شنوی؟

یقین بدان تو که: البته ناتوان شنوی

روا بود سخن پیر کز جوان شنوی

که حل مشکل خود از چنین کسان شنوی

که این غرض، که تو داری در آن میان شنوی