تا ز آفرینش تو جهان آفرین چه خواست؟

ور علم و حکمتست غرض، کاهلی چراست؟

هوش این بود که: پیش بگیرند راه راست

بردار مهر نامه، ببین تا درو چهاست؟

بر خواند این نموده دلی کندرو صفاست

مانند زبده ای که برون آوری ز ماست

نزدیک عقل یک سر موی ترا بهاست

در نفس خود بجوی، که جامی جهان نماست

سری عظیم گفتم، اگر خواجه در سراست

کز بند خویشتن دل دون تو بر نخاست

دریاب: تا چه چیز ترا روی در بقاست؟

وین آلت دگر همه را روی در فناست

می دان که: یک به یک ز تو خواهند بازخواست

ما دانه ایم و گردش این گنبد آسیاست

این چار طبع را، که ز بهر تو ماجراست

دنیا فزود، لیک ببین تا: ازین چه کاست؟

این پله چون به خاک شد، آن پله بر هواست

گو: مردمش مبین، اگرت روی در خداست

جایی چنین نظر نتوان کرد چپ و راست

رو مستقیم شو تو، که این صورت وفاست

هر گوهر نفیس که در گنج پادشاست

آنرا که چون کلیم شبان تکیه بر عصاست

آن کش چهار بالش توفیق متکاست

صافی شدی، کدورت و حقد و حسد چراست

زیرا که بوسه بر کف دستی چنان رواست

کوشسته بود دست ز چیزی که ماسواست

کان رفت در بهشت که در خط استواست

عارف کسی بود که بداند که: از کجاست

بشنو حدیث اوحدی، ار جانت آشناست

بس پرده و حجاب که در پیش چشم ماست

راهت به پرده ای که درو مهد کبریاست