ای رنج ناکشیده، که میراث می خوری

او جمع کرد و چون به نمی خورد ازو بماند

مردم به دستگاه توانگر نمی شود

از قوت و خرقه هرچه زیادت بود ترا

زر غول مرد باشد و زن غل گردنش

شوهر کشیست، ای پسر، این دهر بچه خوار

فرزند بنده ایست، خدا را، غمش مخور

گر مقبلیست گنج سعادت از آن اوست

ای خواجه، ملک را که به دست تو داده اند

بی عدل ملک دیر نماند، نگاه دار

گرد هوی مگرد، که گردد وبال تو

دریای فتنه این هوس و آرزوی تست

این شست و شوی جبه و دستار تا به کی؟

هرگز نباشدت به بد دیگران نظر

پر سرمکش، که عاقبت از بهر کشتنت

جای خرد به مرتبه بالای چرخهاست

بوجهل را ز کعبه به دوزخ کشید جهل

ظلمت خلاف نور بود، زان کشید ابر

صد جامهٔ سیاه بپوشی، چو خلق نیست

خوابت نگیرد، ار نبود همسر تو زن

شاید که از تو دیو گریزان شود، مگوی :

گیرم که بعد ازین نکنی روی در گناه

از کار کرد خویش پشیمان شوی یقین

گفتار اوحدی نبود بی حقیقتی

گر طالبی، فروغ بگیری ز آفتاب