دلخسته همی باشم زین ملک بهم رفته

یک بنده نمی یابم، هنجار وفا دیده

بر صورت انسانند از سبک و ریش، اما

تن صدق کجا ورزد؟ بر خال به خون عاشق

من در حرم گردون ایمن شده و زهردون

راهی نه ز پیش و پس، در شهر چنین بی کس

بر لوح جهان نقشی چون نیست به کام من

از گفته و کرد من وز محنت و درد من

چون چرخ بسی گشته من در پی کام دل

لافم نرسید، ارچه این راه به سر رفتم

با خلق، ز هر جنسی، ما را چه وفا بوده؟

مشنو که: به راه آیند اینها به حدیث ما

در سر مکن این سودا، بسیار، که خواهی دید

آن روز شوی واقف، زین حال، که بینی تو

گرچشم دلی داری، از ماتم دلبندان

در پردهٔ این بازی، بنگر که: پیاپی شد

خیل و حشم سلطان، دیدی، پس ازین بنگر

در بیم بلا بودن یک چند و به صد حسرت

آن سر نشود هرگز لایق به کله داری

با اوحدی ارشادی می بود، کجا گشتی

بگذاشت به مسکینی، با آنکه تو می بینی