دل دردمند شد، ز که جویم دوای دل؟

من نیز بیدلم، چه نوازم نوای دل؟

بگذر ز جان، تا که ببینی لقای دل

تا هر چه هست بنگری اندر صفای دل

فارغ نشین، که هیچ نکردی به جای دل

زین جا درست کن به قیاس استوای دل

بروی نبشته سر خدایی خدای دل

قصاب کوی به ز تو داند بهای دل

وین عقل و نطق و جان همه زنگ و درای دل

از نور جام روشن گیتی نمای دل

تا نشنوند واقعهٔ آشنای دل

جانها چو ذره رقص کنان در هوای دل

دل دل کنان ز هر سر کویی که: وای دل!

بر قد جان به دست محبت قبای دل

سلطان دلست و سر که بپیچد ز رای دل؟

فیض ازل نزول کند در فضای دل

من عهد می کنم به خلود بقای دل

چون آهن تو زر نشد از کیمیای دل

چندین مزن به خوان هوس بر، صلای دل

تا گشت دامن دل من پر بلای دل

افسرده خود کجا شنود ماجرای دل؟

لیکن ترا به گوش نیاید صدای دل

چون اوحدی، کسی که بود مبتلای دل