زنهار خوارگان را زنهار خوار دار

هر زر که دشمنی دهد و گل که ناکسی

فخری، که از وسیلت دونی رسد به تو

وقتی که روزگار تو نیکو شود ز بخت

چون جام دولتت به کف دست بر نهند

از بهر کار خود چو بکاری برون شوی

آن کو زر از خویشتنت در کنار داشت

گر در دیار خود نتوانی به کام زیست

از حلقه ای، که می شنوی بوی فتنه ای

در مرد کم سخن به حقارت نظر مکن

خصمی، که واقفت کند از عیب خویشتن

از عفت و طهارت و پاکی و روشنی

دنیا چو خانه ایست ترا، بر سر دو راه

جایی که در یمین دروغت کشد غرض

خوش چشمه ایست طبع تو در مرغزار تن

چون بر خدای راز تو پنهان نمی شود

اقبال را به جز در دین رهگذار نیست

دندان بمال و گنج فرو برده ای ز حرص

جز غم دل ترا به جهان غم گزار نیست

بد مهر بختییست سراسیمه نفس تو

تختی که بر نیاید ازو نام عدل تو

این پند از اوحدی به تو چون یاد گارماند