در پیرزن نگه کن و آن چرخ پرده گر

تو پود پرده می دری از صبح تا به شام

تو با هزار شمع نبردی به راه پی

گر روی بیندت، ز ستم بشکنیش پشت

گفتی که: سایه ام، بپسودیش از آفتاب

کردیش حلقه پشت و نگرداند از تو روی

صیاد نیستی، چه نهی دام بی وقوف؟

داری دو قرص و زان دو به ماهی گزی، مگز

پولی ازان اگر بدهی رد کنند باز

آن سینه و رخی که ز نورت گرفت پشت

گشتی هزار دور و نگشتی ز ظلم سیر

پیری و چون جوان رخ خود جلوه می دهی

جز دیده ور نکشتی و دانا به تیغ جور

پوشیده از تو جامهٔ ماتم جهانیان

سروست و بید و لاله که به نهفته ای به خاک

کردی هزار چهره به خون ریز خودنگار

زیر و زبر شد از تو جهانی و هیچ کس

گاو تو در زروع فقیران بی نوا

در هر دقیقه از حرکاتت هزار شور

گفتم: ز بهر دولت ما دوختی کلاه

داری خبر ز صورت احوال هر کسی