133
قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ - وله فی بیان الحقایق
قومی که ره به عالم تحقیق می برند
مشکل به ترهات جهان سر بر آورند
چیزی که هیچ گونه وفایی نمی کند
من در تعجبم که غم او چرا خورند؟
این جامها چه فایده؟ چون بر کند اجل
وین پردها چه سود؟ که بر ما همی درند
کمتر ز مار و مور شناس آن گروه را
کز بهر مار و مور تن خود بپرورند
خواهی گذشت بی شک ازین آستانه تو
و آنان که از پی تو بیایند بگذرند
دست زمانه بر سر مردم کند به صبر
این خاک را که مردمش امروز برسرند
روزی امیر تخت نشین را نگه کنی
کز تخت برگرفته، به تابوت می برند
ارباب ظلم را به ستم دست روزگار
از بیخ بر کند، که درختان بی برند
گرگ اجل یکایک ازین گله می برد
وین گله را ببین که چه آسوده می چرند!
اکسیر صدق در دل آنها که کار کرد
اندامشان به خاک نپوسد، که چون زرند
ای اوحدی، مرو پی مرغان دانه چین
گر در پی هوای عرش ببینی که می چرند
با طالبان دنیی دون دوستی مکن
کز روی عقل دشمن خود را مسخرند