که بر کف تو نخواهد شد این خراب آباد

که: هم به دانه نظر کرد و هم به دام افتاد

نگاه دار، که بر سیل می نهی بنیاد

که کس ز جام غرور زمانه مست مباد!

که: خواجه هیچ ندارد، که هیچ نفرستاد

به جرم آنکه شبی رفته ای چو سرو آزاد

همان کسی که ز بهر تو می کند فریاد

که ساعت دگرت هیچ کس نیارد یاد

که یادگار فریدون و ایرجست و قباد

به حب این وطن عاریت نباید داد

که بی وفایی دوران بدید و دل بنهاد

چه آن بصیر برمن، چه کور مادرزاد؟

که معتبر شمرند این دقیقه مردم راد

کزین هوس تو به آتش روی و عمر به باد

که آخر از غم شیرین هلاک شد فرهاد

کلید گنج الهی گشایشست و گشاد

که هرچه او دهد آن جمله عدل باشد و داد

چو مرگ دست برآرد، نمی توان استاد

که دیگران هم از آموختن شدند استاد

اگر به هفت رسد سال عمر و گر هفتاد

برای نام ابد مردمان نیک نهاد

اگر ز سیم و زرم بهره نیست، عمر تو باد

کسی نگوید: کای اوحدی، روانت باد!