به بهتر طالع و فرخنده تر فال

به نظم آوردم این درد دل ریش

دو هفته هفتصد بکر از عماری

غرض آن بود کین ابیات دلسوز

ببخشد حق بر این دلسوزی من

سخن سازان که دل پرنور دارند

حدیثم چون ندارد رنگ و بوئی

ز ما دانا دلان معنی نجویند

کنون وقت است اگر کوتاه گیرم

کسی را پای دل در گل مبادا