صاحبقران و صاحب دیوان عمید ملک

ای خواجه ای که نافذ تقدیر در ازل

وی سروری که هر نفس از خاک درگهت

هرکو نهاد گردن طاعت به امر تو

وانکو چو آستانه مقیم درت نشد

یکباره جور و فتنهٔ عنان از جهان بتافت

هر منصبی کز آصف و جم یادگار ماند

تیغ عدو شکافت تو گوئی چه جوهریست

زخمش چه معجزیست که سرها به باد داد

هرک از در سؤال درآمد به پیش تو

شاها طلوع اختر سعدیکه ناگهان

چون ماه تو به منظر زیبا نهاد روی

آن لحظه کو عزیمت ملک ظهور ساخت

تا بر سرش نثار کند دست روزگار

شد قدر آفتاب ز همنامیش بلند

در سایهٔ تو تا به ابد کامکار باد

جاوید باد دولت و عمر تو وین دعا