دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد

نقش رخسار تو پیرامن چشمم میگشت

شعلهٔ شوق تو هر لحظه درونم میسوخت

نه کسی حال من سوخته دل می پرسید

پیش سلطان خیال تو مرا غم میکشت

دست برداشته تا وقت سحر خاطر من

هردم از غصهٔ هجران تو میمرد عبید