غریب را وطن خویش میبرد از یاد

که باد خطهٔ عالیش تا ابد آباد

بهر چمن که رسی جلوه میکند شمشاد

بهر که برگذری عاشقیست چون فرهاد

که جان به طلعت او خرمست و خاطر شاد

ز بند زلف سیاهش نمیشود آزاد

ز دست نرگس جادو فریب او فریاد

که تن ضعیف نهاد است و عمر بی بنیاد

بنوش بادهٔ صافی و هرچه بادا باد

« جهان بر آب نهاده است و آدمی بر باد»

« غلام همت آنم که دل بر او ننهاد »