وقت آن شد که کار دریابیم

دیدهٔ حرص و آز بر دوزیم

ما گدایان کوی میکده ایم

نه ز جور زمانه در خشمیم

نه اسیران نام و ناموسیم

بندهٔ یکروان یک رنگیم

گرد کوی مغان همیگردیم

هر که او آه عاشقانه زند

عشق شمعی از آن برافروزد

می درآید به جوش و هر قطره

هر که زان باده جرعه ای بچشید

بندهٔ آن دمم که با ساقی

با حریفی سه چار کز مستی

خیز تا پیش از آنکه مرغ سحر

عقل با روح خودستائی کرد

از پس پرده حسن با صد ناز

ناگهان التفات عشق بدید

کار دریافت رند فرزانه

صوفی افزوده بود مایهٔ خویش

هجر بر ما در طرب در بست

خیز تا چون ارادتش ما را

عشق گنجیست دل چو ویرانه

در بیابان عشق میگردد

دست تا در نزد به دامن عشق

خرم آن عارفان که دنیا را

آدم از دانه اوفتاده به دام

عمر در باختیم تا اکنون

بعد از امروز گر به دست آریم

عقل را دانشی و رائی نیست

طلب عشق و وصل ورزیدن

نام جنت مبر که عاشق را

پای در کوی زهد و زرق منه

بر در خانقه مرو که در او

پیش ما مجلس شراب خوشست

راه میخانه گیر تا شب و روز

آه از این صوفیان ازرق پوش

رقص را همچو نی کمر بسته

از پی صید در پس زانو

شکر آنرا که نیستی صوفی

خیز تا پیش آنکه ناگاهی

با صبوحی کنان درد آشام

رو به میخانهٔ مغان آریم

خیز جانا چمانه برداریم

اسب شادی به زیر ران آریم

بیش از این غصهٔ جهان نخوریم

زهد و تسبیح دام و دانهٔ ماست

شاهد و نقل و باده برگیریم

پیشتر زآنکه ناگهان روزی

یک زمان چون عبید زاکانی