رقصید

پر زد، رمید

از سر انگشت او پرید

[سکه]

گفتم: خط

پروانهٔ مسین

پرواز کرد

چرخید، چرخید

پرپر زنان چکید؛ کف جوی پر لُجن.

تابید، سوخت فضا را نگاه‌ها

بر هم رسید

در هم خزید

در سینه عشق‌های سوخنه فریاد می‌کشید:

ـ ای یأس، ای امید!

آسیمه‌سر به‌سوی «سکه» تاختیم

از مرز هست و نیست

تا جوی پُر لجن

با هم شتافتیم

آنگه نگاه را به تن سکه بافتیم.

پروانهٔ مسین

آئینه‌وار! بر پا نشسته بود در پهنهٔ لجن!

و هر دو روی آن

خط بود

خطی به‌سوی پوچ، خطی به مرز هیچ

اندوه لرد بست

در قلبواره‌اش

و خنده را شیار لبانش مکید و گفت:

پس… آه، نقش شیر!؟

روئید اشک

خاموش گشت.

گفتم:

کُنام شیر لجن‌زار نیست، نیست!

خط است و خال

گذرگاه کرم‌ها

اینجا نه کشتگاه عشق و غرور است

میعادگاه زشتی و پستی‌ست.

از هم گریختیم

بر خط سرنوشت

خونابه ریختیم.

ما هر دو باختیم

ما هر دو باختیم.