هم مَشرَب

به یار مو بگید امشب بیایه

فقط یک امشب آن کوکب بیایه

که فردا شاید این بی جان نباشه

خدایا آن یه هم مشرب بیایه

نیما فیروزمند

فال گیرا

رسیده بار دیگر شَبِ یلدا

شود باز آن محبت ها هویدا

شب شادی و جشن و مهربانی

دوباره حافظ و آن فال گیرا

دوا و درمون

همه جونم در این عالم تویی تو

دوا و درمون هر غم تویی تو

نمیدونم چگونه من بگویم

که تنها دلبر محرم تویی تو

همچو خورشید

اگر آن مهربان مادر بخواهد

همان که همچو خورشیدی بماند

کنم جان را فدای یک نگاهش

که بی او خوش دلی در دل نباشد

جان سپار

به خاک پاک ایران جان سپاریم

که میراث از نیاکان یادگاریم

اگر دشمن بخواهد یک وجب را

سوار بر رخش رستم رهسپاریم

صدای پای یار

صِدایِ پایِ یار از دَر دَرآمَد

خدایا مُوقِعِ هِجرَم سَر آمَد

زِ دِل بیرون کنم هر غُصّه ای را

که تا او هَست غَم بَرتر نَباشَد.

آتش به مکتب

در این تاریکیِ سوزانِ این شب

دو مُژگانَت زَنَد آتش به کوکب

سِیاهیِ دو زُلفانت نَگویم

که گر گویم زَنَد آتَش به مکتب

زیباترین لیلی

دلم از مِهرِ آن نیکو پَری‌چهر

از آن زیباترین لیلیِ خوش‌چهر

از آن مَهتابِ شب‌هایِ زمانه

به دامَش رِخنه کرده‌ست ای مُصَوِّر

در آغوش کوه

روزی که واژه ها بیدارند

فردوسی در گوشه ای از آسمان

چون کوهی استوار ایستاده است

امام مهر

می درخشد در آسمان دل ها

آرامش می بخشد به خسته جانان

طلاهای کاذب

شب و روز در گذر بی پایان

آرزو ها ، چون موج های دریا

nimafiroozmand

شعرها (18)

محتواها (0)