پای آبله ز راه بیابان رسیده ام

بشمرده دانه دانه کلوخ خراب او

برده بسر به بیخ گیاهان و آب تلخ

در بر رخم مبند که غم بسته بر درم

دلخسته ام به زحمت شب زنده داریم

ویرانه ام ز هیبت آباد خواب تلخ

عیبم مبین که زشت و نکو دیده ام بسی

دیده گناه کردن شیرین دیگران

وز بی گناه دلشدگانی ثواب تلخ

در موسمی که خستگی ام می برد ز جای

با من بدار حوصله، بگشای در ز حرف

اما در آن نه ذره عتاب و خطاب تلخ

چون این شنید بر سر بالین من گریست

گفتا: «کنون چه چاره؟» گفتم: «اگر رسد

با روزگار هجر و صبوری، شراب تلخ.»

آبان 1327