به شب آویخته مرغ شباویز

مدامش کار رنج افزاست، چرخیدن.

اگر بی سود می چرخد

وگر از دستکار شب، درین تاریکجا، مطرود می چرخد...

به چشمش هر چه می چرخد، ـــ چو او بر جای ـــ

زمین، با جایگاهش تنگ.

و شب، سنگین و خونالود، برده از نگاهش رنگ

و جاده های خاموش ایستاده

که پای زنان و کودکان با آن گریزانند

چو فانوس نفس مرده

که او در روشنایی از قفای دود می چرخد.

ولی در باغ می گویند:

« به شب آویخته مرغ شباویز

به پا، زآویخته ماندن، بر این بام کبود اندود می چرخد.»