آنکه می گردد با گردش شب

گفت و گو دارد با من به نهان.

از برای دل من خندان ست

آنکه می آید خندان خندان.

مردم چشمم در حلقه چشم من اسیر

می شتابد از پیش.

رفته است از من، از آن گونه که هوش من از قالب سر

نگه دور اندیش.

تا بیابم خندان چه کسی

و آنکه می گرید با او چه کسی ست.

رفته هر محرم از خانه من

با من غمزده یک محرم نیست.

آب می غرد در مخزن کوه

کوه ها غمناک اند

ابر می پیچد، دامان اش تر.

وز فراز دره (اوجا)ی جوان

بیم آورده برفراشته سر.

من بر آن خنده که او دارد می گریم

و بر آن گریه که اوراست به لب می خندم.

و طراز شب را، سرد و خاموش

بر خراب تن شب می بندم.

چه به خامی به ره آمد کودک!

چه نیابیده همه یافته دید!

گفت: راهم بنما

گفتم او را که: بر اندازه بگو

پیش تر بایدت از راه شنید

هم چنان لیکن می غرد آب.

زخم دارد به نهان می خندد.

خنده ناکی می گرید.

خنده با گریه بیامیخته شکل

گل دوانده است بر آب.

هر چه میگردد از خانه به در

هر چه می غلتد، مدهوش در آب.

کوه ها غمناک اند

ابرها می پیچند.

وز فراز دره (اوجا)ی جوان

بیم آورده برفراشته قد.