خیره سری با دل و جانی مکن

صورت خود در بن خاری نهفت

ابر همی ریخت به پایش گهر

ناله زدی تا که براید ز خواب

دوستیش ز دل و جان می خرید

راهی همی جست ز هر سوی وی

با همه ی حسن به پیراسته

هیچ ندیدی به جز از رنگ خویش

او شده سرگرم خود اندر نهان

لیک بسی بیره و بیهوده بود

بود به رخساره ی خوبش جرام

سنگ به از گوهرنایافته

عاقبت از کار ندانی چه دید

خسته ز سودای نهانی خویش

تلخی ایام به جایش نشست

خوب چو پژمرد برآورد سر

رقص کنان رهسپر و شادمان

راست بماننده ی آن تندباد

ز آن که یکی دیده بدو برندوخت

چون که بپژمرد به غم برنشست

کانچه به کف داشت ز کف داده است

دوست مدار این همه عاشق کشی

خاطری آور به کف و شاد باش