بجوی و بیار آب حیوان به چنگ

وزین زندگی زنده تر کن مرا

ز تاریخ دهقان سرایم سخن

که اول شب ازماه اردی بهشت

که خاطر ز تاریکی آید بجای

به تاریکی آرند جوهر پدید

سزد گر حجابی برآرد ز پیش

ز نیلی حجابی ندارد گزیر

عنایت به ترک مهمات کرد

نهان شد چو مه در دم اژدها

که خضر پیمبر بود پیشرو

بدو داد کو زهره شیر داشت

سوی آب خور چاره سازی کند

به آب آزمودن شدی تابناک

تویی پیش رو نیست پیش از تو کس

به هشیار مغزی نظر باز کن

که رخشنده گوهر نگوید دروغ

نشان ده مرا تا ز من برخوری

به آهنگ پیشینه برداشت گام

نظرها به همت ز هر سو گشاد

نمی شد لب تشنه با آب جفت

فرو دید خضر آنچه می جست یافت

چو سیمی که پالاید از ناف سنگ

وگر بود هم چشمهٔ نور بود

چنان بود اگر صبح باشد پگاه

چنان بود اگر مه به افزون بود

چو سیماب بردست مفلوج پیر

چو مانندگی سازم از جوهرش

هم آتش توان خواند یعنی هم آب

بدو چشم او روشنایی گرفت

سر و تن بدان چشمهٔ پاک شست

حیات ابد را سزاوار شد

می ناب در نقرهٔ ناب کرد

همی داشت دیده بدان آب خورد

بگوید که هان چشمهٔ زندگی

شد آن چشمه از چشم او ناپدید

که اسکندر از چشمه ماند تهی

نهان گشت چون چشمه از چشم او

به نوعی دگر گفته اند این سخن

در آن چشمه کو بر گذرگاه بود

بدان آب چشمه فرود آمدند

که چشمه کند خورد را خوشگوار

نمک یافته ماهیی خشک بود

درافتاد ماهی در آب زلال

بسیچید تا ماهی آرد به چنگ

پژوهنده را فال فرخنده بود

به آب حیات آمدش رهنمای

بقای ابد یافت در زندگی

که او نیز خورد آب ازان آب خورد

کند ماهی مرده را جانور

که بر چشمهٔ زندگی ره نمود

دگر داد تاریخ تازی نشان

مجوسی و رومی غلط کرد راه

غلط کردن آبخوردش چه باک

از آن تشنگان روی برتافتند

یکی شد به دریا یکی شد به دشت

دو چشمه شده آسیا خانه شان

همی کرد در رنج و سختی ثبات

که سیراب تر سبزی از چشمه رست

بر او سایه نفکند و در سایه ماند

که بر چشمه و سایه آهنگ داشت

ولی کم بود چشمه از سایه دور

کجا سایه با چشمهٔ آفتاب

چرا زیرسایه شدآن چشمه سار

کزان هست شوریده زین هست سرد

چو سایه شده روز بر وی سیاه

که هر کس که بینی غم جان خورد

چو نومید شد عاقبت بازگشت

کز آن سایه خود را برون آورد

بمالید بر دست او دست خویش

نئی سیر مغز از هوسهای خام

که این سنگرا دار با خود عزیز

که همسنگ این سنگی آری بدست

به هم سنگ او سیر گردی و بس

سپارندهٔ سنگ از او شد نهان

خطر در دل و در نظر خیرگی

که روزی به هر کس خطی باز داد

نجسته به خضر آب حیوان رسید

ره روشنی خضر یابد بر اب

به حلوا دهان را یکی خوش کند

فروزنده ریگیست این ریگ بوم

پشیمان تر آنکس که بگذاردش

به اندازهٔ طالع و بخت خویش

که نتوان ازان ده یکی باز گفت

نگفتم که ده میشد از راه دور

اساسی دگر باره نتوان نهاد

سوی چشمهٔ روشنایی شتافت

به باز آمدن برگرفتند راه

همان مادیان پیشرو شد که بود

پدید آمد آن تیرگی را کنار

ز بی آبی اندام خسرو در آب

چو روزی نباشد دویدن چه سود

تو بنشین که خود روزی آید پدید

همایون کسی کاین سخن بشنود

که روزی خورانند از اندازه بیش

پس آیندگان میوه برداشتند

ز بهر کسان ما بکاریم نیز

همه ده کشاورز یکدیگریم