شبی چون سحر زیور آراسته

ز مهتاب روشن جهان تابناک

تهی گشته بازار خاک از خروش

رقیبان شب گشته سرمست خواب

من از شغل گیتی بر افشانده دست

گشاده دل و دیده بر دوخته

که چون بایدم مطرحی ساختن

فکنده سرین را سراسیمه وار

سرم بر سرم زانو آورده جای

قراری نه در رقص اعضای من

به جولان اندیشهٔ ره نورد

تن خویش در گوشه بگذاشته

گه از لوح ناخوانده عبرت پذیر

چو شمع آتش افتاده در باغ من

گدازنده چون موم در آفتاب

مگر جاودان از من آموختند

در آن رهگذرهای اندیشناک

درآمد به من خوابی از جوش مغز

کز آن باغ رنگین رطب چیدمی

رطب چین درآمد ز نوشینه خواب

برآورده مؤذن به اول قنوت

برآمد زمن نالهٔ ناگهی

چو صبح سعادت برآمد پگاه

شب افروز شمعی برافروختم

دلم با زبان در سخن پروری

که بی شغل چندین نباید نشست

نوائی غریب آورم در سرود

برآرم چراغی ز پروانه ای

که هر که افکند میوه ای زان درخت

به شرطی که مشتی فرومایگان

گرفتم سرتیز هوشان منم

همه خوشه چینند و من دانه کار

برین چار سو چون نهم دستگاه

که دارد دکانی در این چار سو

چو دریا چرا ترسم از قطره دزد

اگر برفروزی چو مه صد چراغ

شنیدم که رندی جگر تافته

شنید از دبیران دینار سنج

به بازار شد تا به زر زر کشد

به دکان گوهر فروشی رسید

فرو ریخته زر یک انبان چست

به امید آن گنج دیوار بست

چو دینارش از دست پرواز کرد

فروماند مرد از زر انگیختن

به زاری نمود از پی زر خروش

که از ملک دنیا به چندین درنگ

شنیدم نه از زیرکی ز ابلهی

به گنجینهٔ این دکان تاختم

مگر گردد آن زر بدین ریخته

بخندید صراف آزاد مرد

که بسیار ناید براندکی

بران کس که شد دزد بنگاه من

بسا آسیا کوغریوان بود

ز دزدان مرا بس شد این دست مزد

سیاهان که تاراج ره می کنند

به روز آتشی برنیارند گرم

دبیران نگر تا بروز سپید

نهان مرا آشکارا برند

نخرند کالا که پنهان بود

ولیکن چو غیب آشکارا شود

اگر دزد برده ندارد نفیر

به ارمن گذارم که خود روزگار

ترازوی گردون گردش بسیچ