شب از روشنی دعوی روز کرد

برآموده گوهر به چینی حریر

به سرسبزی آراسته کار و کشت

ز چندین خلیفه ولیعهد بود

ز ناف زمین سر به اقصی نهاد

به معشوقی عرشیان گشت خاص

به هفتم فلک بر زده بارگاه

به نه حجرهٔ آسمان تاخته

فرس رانده بر هفت چرخ بلند

ستامش چو خورشید در نور غرق

ادیم یمن رنگ ازو یافته

رونده چو لؤلؤ بر ابریشمی

چو دندان آهو برآموده در

وز آن تیز روتر که تیر از کمان

ازو باز پس مانده هفتاد گام

نه عالم گشائی که عالم کشی

چو ماه آمده شب چرائی به دست

سبق برد بر جنبش آرام او

مگر خود قدم بر نظر می نهاد

برآورد از این آب گردنده گرد

زهی شاه مرکب زهی شهسوار

به دستش فلک خرقه را تازه کرد

شده روشنان چشم روشن بدو

نشایست شد دامن آلوده خاک

قدم را نهفت آب خاکی بشست

به مه داد گهوارهٔ خواب را

که امی قلم را نگیرد به دست

به شکرانه قرصی به خورشید داد

که خشم اندران ره نمی رفت پیش

نگینی دگر زد بر انگشتری

به جز گوهری پاک با خود نبرد

چنان کو فرو ماند و تنها دلی

زده دست هر یک به فتراک او

گریوه گریوه جنیبت جهاند

مسیحا چه گویم ز موکب روان

به یک چشم زخمی که بر هم زنند

زمین و زمان را ورق درنوشت

کس از گرد بر گرد او گرد او

فلک تیر پرتابها مانده باز

به روحانیان بر جسدهای نور

همش بار مانده همش بارگی

سرافیل از آن صدمه بگریخته

در آن پرده بنموده آهنگها

قدم بر قدم عصمت افکنده فرش

به درج آمد و درج را درنوشت

قطیعت به پرگار دوران رسید

زمین و آسمان را پس انداخته

که از بود او هیچ با او نماند

برون آمد از هستی خویشتن

نمود از سر او قدمگاه او

که در دایره نیست بالا و زیر

ز بیگانگان حجره پرداختند

درود از محمد قبول از خدای

لقائی که آن دیدنی بود دید

نه زان سو جهت بد نه ز این سو خیال

نگشته یکی خار پیرامنش

مگو زاغ کو مهر ما زاغ داشت

هم او خورد و هم بخش ما خاص کرد

یتیمی نگر تا چه شاهی گرفت

همه علم عالم در آموخته

که ناید در اندیشهٔ هیچ کس

نشد گرمی خوابش از خوابگاه

شبی بود یا خود یکی سال بود

برآید به پیرامن عالمی

اگر شد به یک لحظه وامد رواست

ثنا خوانی چار یارش کنم

فروشنده را با فضولی چکار

ز عشق عمر نیز خالی نیم

ابوبکر شمعست و عثمان چراغ

شده چار تکبیر دولت تمام

پذیرنده عذر افتادگان

به پایان دور آخرین آیتی

چو تو گر کسی باشد آن هم توئی

در نیک و بد کرده بر ما پدید

سجل بر زده کامتی امتی

بدین لاغری صید فتراک تو

مباد از سلام تو نابهرمند