بیا ساقی که لعل پالوده را

فروزنده لعلی که ریحان باغ

چو فرخ بود روزی از بامداد

به خوبی نهد رسم بنیادها

سر از کوی نیک اختری برزند

به هنگام سختی مشو ناامید

در چاره سازی به خود در مبند

نفس به کز امید یاری دهد

گره در میاور بر ابروی خویش

گزارنده نقش دیبای روم

که چون شد سکندر جهان را کلید

عروس جهان را که شد جلوه ساز

نبود آینه پیش از او ساخته

نخستین عمل کاینه ساختند

چو افروختندش غرض برنخاست

رسید آزمایش به هر گوهری

سرانجام کاهن درآمد به کار

چو پرداخت رسام آهنگرش

همه پیکری را بدان سان که هست

به هر شکل می ساختندش نخست

به پهنی شدی چهره را پهن ساز

مربع مخالف نمودی خیال

چو شکل مدور شد انگیخته

به عینه ز هر سو که برداشتند

بدین هندسه ز آهن تیره مغز

تو نیز ار در آن آینه بنگری

چو آن گرد روی آهن سخت پشت

سکندر درو دید پیش از گروه

چو از دیدن روی خود گشت شاد

عروسی که این سنت آرد به جای