ز ما خدمت آید خدائی تو راست

همه نیستند آنچه هستی توئی

توئی آفرینندهٔ هر چه هست

ز دانش قلم رانده بر لوح خاک

خرد داد بر تو گدائی نخست

چراغ هدایت تو بر کرده ای

زمین را گذرگاه او ساختی

گهرهای روشن تر از آفتاب

به جوهر فروشان تو دادی کلید

تو در روی جوهر کشی رنگ را

زمین ناورد تا نگوئی ببار

برون زان که یاریگری خواستی

سرشتی به اندازه یکدیگر

که به زان نیارد خرد در شمار

نداند که چون کردی آغازشان

دگر خفتنی باز یا خوردنی

نینگیختن علت کار تو

ز راز تو اندیشه بی آگهیست

نیازت نه ای از همه بی نیاز

همان گردش انجم و آسمان

سر خود برون ناورد زین کمند

نباشد همی هم تو باشی به جای

به مردم تو آراستی خاک را

مسلسل کن گوهران در مزیج

در او کردی اندیشه را شهربند

که اندیشه را نیست زو برتری

که تاب خرد بر نتابد تو را

کند پیک ادراک را سنگ سار

نه افزوده ای نیز تا کم شوی

ز گردندگی دور درگاه تو

به افکندن کس نیفتد ز پای

به پامردی کس نگردد بلند

توئی یاوری ده توئی دستگیر

به هر یک تو دادی ضعیفی و زور

به موری ز ماری برآری هلاک

خورد پشه ای مغز نمرود را

به مرغان کشی پیل و اصحاب پیل

گه از استخوانی درختی دهی

گهی آشنائی ز بیگانه ای

چو بوطالبی را کنی سنگ ریز

گشاید زبان جز به تسلیم تو

که با مشعله گنج را کار نیست

که تا راز سلطان نگویند باز

تو دادی دل روشن و جان پاک

جز آلودگی خاک را پیشه نیست

به آمرزش تو که ره یافتی

تو را نام کی بودی آمرزگار

تو بریادی از هر چه دارم به یاد

به تسبیح نامت شتاب آورم

تو را خوانم و ریزم از دیده آب

همه روز تا شب پناهم به توست

مکن شرمسارم در این داوری

کزین با نیازان شوم بی نیاز

کند چون توئی را پرستندگی

در آن عالم آزاد گردد ز رنج

حساب من از توست چندان که هست

ز تو نیک و از من بد آید پدید

که بد را حوالت به خود کرده ام

به توست آخرین حرف را بازگشت

ز من دیو را دیده بر دوختن

به من دیو کی دست یازی کند

که گویم تو باز گویم که من

چنان که آفریدی چنان میزیم

که چون من شوم دور ازین کارگاه

دگرگونه گردم ز ترکیب خویش

نبیند کسی جان پاک مرا

نهد تهمت نیست بر هست من

کزین غایب آگاه باشد که هست

بسی حجت انگیختم دل گشای

خبر ده که جان ماند اگر خاک خفت

که خرم دل آیم چو آیم به تو

چون من رفتم این دوستان دشمنند

ز من باز مانند یک یک به جای

درین در مبادم تهی دامنی

به امید تاجی سری میزنم

به ار تاج بخشی بدان سر نه تیغ

نگردد قلم ز آنچه گردانده ای

کنم زین سخنها دل خویش خوش

دعائی کند من کنم مستجاب

درین عاجزی چون نخوانم تو را

مرا کار با بندگی کردنست

که آبادیم را همه باد برد

وگر بشکنی مومیائی دهی

به مهتاب فضلم برافروز راه

مکن شاد بر من دل دشمنان

نخستم صبوری ده آنگاه رنج

ز من دور دار ای بیداد دور

نخستم صبوری ده آنگه بلا

کفی خاک خواهی ز من خواه گرد

نیفتم برون با تو از بندگی

به هر جا که باشم خدا دانمت

توئی آنکه بر یک قرار ایستی

کز اندازه خویشتن در تو دید

ورقهای بیهوده پاره کند

عنان باید از هر دری تافتن

کزین بگذری در دل آید هراس

تو دانی حساب کم و بیش را