ای گهر تاج فرستادگان

هر چه زبیگانه وخیل تواند

اول بیت ار چه به نام تو بست

این ده ویران چو اشارت رسید

آنچه بدو خانه نوآیین بود

آدم و نوحی نه به از هر دوی

آدم از آن دانه که شد هیضه دار

توبه دل در چمنش بوی تست

دل ز تو چون گلشکر توبه خورد

گوی قبولی ز ازل ساختند

آدم نو زخمه درآمد به پیش

بارگیش چون عقب خوشه رفت

نوح که لب تشنه به حیوان رسید

مهد براهیم چو رای اوفتاد

چون دل داود نفس تنگ داشت

داشت سلیمان ادب خود نگاه

یوسف از آن چاه عیانی ندید

خضر عنان زین سفر خشک تافت

موسی از این جام تهی دید دست

عزم مسیحا نه به این دانه بود

هم تو «فلک طرح» درانداختی

مهر شد این نامه به عنوان تو

خیز و به از چرخ مداری بکن

خط فلک خطه میدان تست

تا زعدم گرد فنا برنخاست

کیست فنا کاب ز جامت برد

پای عدم در عدم آواره کن

ای نفست نطق زبان بستگان

عقل به شرع تو ز دریای خون

قبله نه چرخ به کویت دراست

ملک چو مویت همه درهم شود

بی قلم از پوست برون خوان توئی

زان بزد انگشت تو بر حرف پای

حرف همه خلق شد انگشت رس

پست شکر گشت غبار درت

یک کف پست تو به صحرای عشق

تازه ترین صبح نجاتی مرا

خاک تو خود روضه جان منست

خاک تو در چشم نظامی کشم

بر سر آنروضه چون جان پاک

تا چو سران غالیهٔ تر کنند