صبحک الله صباح ای دبیر

کاین نمط از چرخ فزونی کند

زین همه الماس که بگداختم

کاهن شمشیرم در سنگ بود

دولت اگر همدمیئی ساختی

در دلم آید که گنه کرده ام

آنچه درین حجله خرگاهیست

زین بره میخور چه خوری دودها

بیش رو آهستگیی پیشه کن

هر سخنی کز ادبش دوریست

و آنچه نه از علم برآرد علم

گر نه درو داد سخن دادمی

این طرفم کرد سخن پای بست

گفت زمانه نه زمینی بجنب

بکر معانیم که همتاش نیست

نیم تنی تا سر زانوش هست

بایدش از حله قد آراستن

از نظر هر کهن و تازه ای

گرمی هنگامه و زر هیچ نه

گنجه گره کرده گریبان من

بانگ برآورد جهان کای غلام

شکر که این نامه به عنوان رسید

کردنظامی ز پی زیورش

باد مبارک گهر افشان او