شمسه نه مسند هفت اختران

احمد مرسل که خرد خاک اوست

تازه ترین سنبل صحرای ناز

سنبل او سنبله روز تاب

خنده خوش زان نزدی شکرش

گوهر او چون دل سنگی نخست

کرد جدا سنگ ملامت گرش

یافت فراخی گهر از درج تنگ

آری از آنجا که دل سنگ بود

کی شدی این سنگ مفرح گزای

سیم دیت بود مگر سنگ را

هر گهری کز دهن سنگ خاست

گوهر سنگین که زمین کان اوست

فتح بدندان دیتش جان کنان

چون دهن از سنگ بخونابه شست

از بن دندان سر دندان گرفت

زارزوی داشته دندان گذاشت

در صف ناورد گه لشکرش

خنجر او ساخته دندان نثار

اینهمه چه؟ تا کرمش بنگرند

باغ پر از گل سخن خار چیست

با دم طاوس کم زاغ گیر

طبع نظامی که بدو چونگلست