قاعده کعبه روان ساز کرد

مبلغ یک بدره دینار داشت

کاستن از عالم کوتاه گرد

در کس اگر نیست امانت در اوست

بدرهٔ دینار به صوفی سپرد

تا چو من آیم به من آریش باز

شیخ زر عاریه را برگرفت

تا دل درویش در آن بند بود

یافتم آن گنج که می خواستم

آنچه خدا داد به آهستگی

داد طرب داد شبی چند را

بذل شکم کرد و شکم پیش داشت

زلف بتان حلقه زنار کرد

تنگدلی مانده و عذری فراخ

روغنی از بهر چراغش نماند

کرد بران هندوی خود ترکتاز

گفت چه؟ گفتا زر، گفتا خموش

از ده ویران که ستاند خراج

مفلس و بدره ز کجا تا کجا

رخت به هندو نسپرده ست کس

خردم از آن خرده که بر من نشست

رفت و به صد گریه به پا ایستاد

کافر بودیم و مسلمان شدیم

گر خللی رفت خطا بر من است

خیز که درویش بپای است خیز

سیم کشی کرد و ازاو درگذشت

هیچ ندارد چه ستانم ز هیچ

جز گرویدن گروی نیستش

میم مطوق الف کوفی است

وانچه حرام است حلالت کنم

زآستن کوته و دست دراز

معتمدی بر سر این خاک نیست

یارهٔ فغفور به سگبان مده

مایه ز مفلس نتوان باز خواست

دامن دین گیر و فرا گوشه رو

قافلهٔ محتشمان می زند

مفلسی از محتشمی بهتر است

کآفت زنبور ز شیرینی است

کز پس مرگش نخورد دام و دد

مه ز تمامی طلبیدن شکست

ایمن از این راه ز ناداشتیست

کآفت ماهی درم ماهی است

فاتحهٔ پنج نماز تو شد

تا چو نظامی نشوی پاکباز