تخته اول که الف نقش بست

حلقه حی را کالف اقلیم داد

لاجرم او یافت از آن میم و دال

بود درین گنبد فیروزه خشت

رسم ترنجست که در روزگار

کنت نبیا چو علم پیش برد

مه که نگین دان زبرجد شدست

گوش جهان حلقه کش میم اوست

خواجه مساح و مسیحش غلام

امی گویا به زبان فصیح

همچو الف راست به عهد و وفا

نقطه روشن تر پرگار کن

از سخن او ادب آوازه ای

کبر جهان گرچه بسر بر نکرد

عصمتیان در حرمش پردگی

تربتش از دیده جنایت ستان

خامشی او سخن دلفروز

فتنه فرو کشتن ازو دلپذیر

بر همه سر خیل و سر خیر بود

شمع الهی ز دل افروخته

چشمه خورشید که محتاج اوست

تخت نشین شب معراج بود

داده فراخی نفس تنگ را

از پی باز آمدنش پای بست

چون تک ابلق بتمامی رسید