روزی به مبارکی و شادی

ابروی هلالیم گشاده

آیینه بخت پیش رویم

صبح از گل سرخ دسته بسته

پروانه دل چراغ بر دست

بر اوج سخن علم کشیده

منقار قلم به لعل سفتن

در خاطرم اینکه وقت کار است

تا کی نفس تهی گزینم

دوران که نشاط فربهی کرد

سگ را که تهی بود تهی گاه

برساز جهان نوا توان ساخت

گردن به هوا کسی فرازد

چون آینه هر کجا که باشد

هر طبع که او خلاف جویست

هان دولت گر بزرگواری

من قرعه زنان به آنچنان فال

مقبل که برد چنان برد رنج

در حال رسید قاصد از راه

بنوشته به خط خوب خویشم

هر حرفی از او شکفته باغی

کای محرم حلقه غلامی

از چاشنی دم سحر خیز

در لافگه شگفت کاری

خواهم که به یاد عشق مجنون

چون لیلی بکر اگر توانی

تا خوانم و گویم این شکربین

بالای هزار عشق نامه

شاه همه حرفهاست این حرف

در زیور پارسی و تازی

دانی که من آن سخن شناسم

تا ده دهی غرایبت هست

بنگر که ز حقه تفکر

ترکی صفت وفای مانیست

آن کز نسب بلند زاید

چون حلقه شاه یافت گوشم

نه زهره که سر ز خط بتابم

سرگشته شدم دران خجالت

کس محرم نه که راز گویم

فرزند محمد نظامی

این نسخه چو دل نهاد بر دست

داد از سر مهر پای من بوس

خسروشیرین چو یاد کردی

لیلی و مجنون ببایدت گفت

این نامه نغز گفته بهتر

خاصه ملکی چو شاه شروان

نعمت ده و پایگاه سازست

این نامه به نامه از تو در خواست

گفتم سخن تو هست بر جای

لیکن چه کنم هوا دو رنگست

دهلیز فسانه چون بود تنگ

میدان سخن فراخ باید

این آیت اگرچه هست مشهور

افزار سخن نشاط و ناز است

بر شیفتگی و بند و زنجیر

در مرحله ای که ره ندانم

نه باغ و نه بزم شهریاری

بر خشکی ریگ و سختی کوه

باید سخن از نشاط سازی

این بود کز ابتدای حالت

گوینده ز نظم او پر افشاند

چون شاه جهان به من کند باز

با اینهمه تنگی مسافت

کز خواندن او به حضرت شاه

خواننده اش اگر فسرده باشد

باز آن خلف خلیفه زاده

یک دانه اولین فتوحم

گفت ای سخن تو همسر من

در گفتن قصه ای چنین چست

هرجا که بدست عشق خوانیست

گرچه نمک تمام دارد

چون سفته خارش تو گردد

زیبا روئی بدین نکوئی

کس در نه به قدر او فشانده است

جانست و چو کس به جان نکوشد

پیرایه جان ز جان توان ساخت

جان بخش جهانیان دم تست

از تو عمل سخن گزاری

چون دل دهی جگر شنیدم

در جستن گوهر ایستادم

راهی طلبید طبع کوتاه

کوته تر از این نبود راهی

بحریست سبک ولی رونده

بسیار سخن بدین حلاوت

زین بحر ضمیر هیچ غواص

هر بیتی از او چه رسته ای در

در جستن این متاع نغزم

می گفتم و دل جواب می داد

دخلی که ز عقل درج کردم

این چار هزار بیت اکثر

گر شغل دگر حرام بودی

بر جلوه این عروس آزاد

آراسته شد به بهترین حال

تاریخ عیان که داشت با خود

پرداختمش به نغز کاری

تا کس نبرد به سوی او راه