مادر چو ز دور در پسر دید

دید آن گل سرخ زرد گشته

اندام تنش شکسته شد خرد

گه شست به آب دیده رویش

سر تا قدمش به مهر مالید

می برد به هر کناره ای دست

گه شست سر پر از غبارش

چون کرد ز روی مهربانی

گفت ای پسر این چه ترک تازیست

تیغ اجل این چنین دو دستی

بگذشت پدر شکایت آلود

برخیز و بیا به خانه خویش

گر زانکه وحوش یا طیورند

چون شب به نشانه خود آید

از خلق نهفته چند باشی

روزی دو که عمر هست بر جای

چندین چه نهی به گرد هر غار

ماری زده گیر بی امانت

جانست نه سنگریزه بنشین

جان و دل خود به غم مرنجان

مجنون ز نفیرهای مادر

گفت ای قدم تو افسر من

گر زانکه مرا به عقل ره نیست

کار من اگر چنین بد افتاد

کوشیدن ما کجا کند سود

عشقی به چنین بلا و زاری

تو در پی آنکه مرغ جانم

در دام کشی مرا دگربار

دعوت مکنم به خانه بردن

در خانه من ز ساز رفته

گفتی که ز خانه ناگزیر است

بگذار مرا تو در چنین درد

این گفت و چو سایه در سر افتاد

زانجا که نداشت پاس رایش

کردش به وداع و شد در آن دشت

همچون پدرش جهان بسر برد

این عهدشکن که روزگارست

کارد دو سه تخم را باغاز

افروزد هر شبی چراغی

چون صبح دمد بر او دمد باد

گردون که طلسم داغ سازیست

تا در گره فلک بود پای

آنگه شود این گره گشاده

چون رشته جان شو از گره پاک

گر عود کند گره نمائی