کبکی به دهن گرفت موری

زد قهقهه مور بیکرانی

شد کبک دری ز قهقهه سست

چون قهقهه کرد کبک حالی

هر قهقهه کاین چنین زند مرد

خنده که نه در مقام خویش است

چون من ز پی عذاب و رنجم

آن پیر خری که می کشد بار

آسودگی آنگهی پذیرد

در عشق چه جای بیم تیغ است

عاشق ز نهیب جان نترسد

چون ماه من اوفتاد در میغ

سر کو ز فدا دریغ باشد

زین جان که بر آتش اوفتاد است

جانیست مرا بدین تباهی

مجنون چو حدیث خود فرو گفت

زین گوشه پدر نشسته گریان

پس بار دگر به خانه بردش

وان شیفته دل به شور بختی

روزی دو سه در شکنجه می زیست

پس پرده درید و آه برداشت

می زیست به رنج و ناتوانی

چون گرم شدی به عشق وجدش

برنجد شدی چو شیر سرمست

چون برزدی از نفیر جوشی

از هر طرفی خلایق انبوه

هر نادره ای کز او شنیدند

بردند به تحفه ها در آفاق