سلطان سریر صبح خیزان

متواری راه دلنوازی

قانون مغنینان بغداد

طبال نفیر آهنین کوس

جادوی نهفته دیو پیدا

کیخسرو بی کلاه و بی تخت

اقطاع ده سپاه موران

دراجه قلعه های وسواس

مجنون غریب دل شکسته

یاری دو سه داشت دل رمیده

با آن دو سه یار هر سحرگاه

بیرون ز حساب نام لیلی

هرکس که جز این سخن گشادی

آن کوه که نجد بود نامش

از آتش عشق و دود اندوه

بر کوه شدی و میزدی دست

آواز نشید برکشیدی

وانگه مژه را پر آب کردی

کی باد صبا به صبح برخیز

گو آنکه به باد داده تست

از باد صبا دم تو جوید

بادی بفرستش از دیارت

هر کو نه چو باد بر تو لرزد

وانکس که نه جان به تو سپارد

گر آتش عشق تو نبودی

ور آب دو دیده نیستی یار

خورشید که او جهان فروزست

ای شمع نهان خانه جان

جادو چشم تو بست خوابم

ای درد و غم تو راحت دل

قند است لب تو گر توانی

کاشفته گی مرا درین بند

هم چشم بدی رسید ناگاه

بس میوه آبدار چالاک

انگشت کش زمانه اش کشت

از چشم رسیدگی که هستم

نیلی که کشند گرد رخسار

خورشید که نیلگون حروفست

هر گنج که برقعی نپوشد

روزی که هوای پرنیان پوش

سیماب ستارها در آن صرف

مجنون رمیده دل چو سیماب

آمد به دیار یار پویان

می شد سوی یار دل رمیده

می گشت به گرد خرمن دل

می رفت نوان چو مردم مست

چون کار دلش ز دست بگذشت

بر رسم عرب نشسته آنماه

آن دید درین و حسرتی خورد

لیلی چو ستاره در عماری

لیلی کله بند باز کرده

لیلی ز خروش چنگ در بر

لیلی نه که صبح گیتی افروز

لیلی بگذار باغ در باغ

لیلی چو قمر به روشنی چست

لیلی به درخت گل نشاندن

لیلی چه سخن؟ پری فشی بود

لیلی سمن خزان ندیده

لیلی دم صبح پیش می برد

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

لیلی به صبوح جان نوازی

لیلی ز درون پرند می دوخت

لیلی چو گل شکفته می رست

لیلی سر زلف شانه می کرد

لیلی می مشگبوی در دست

قانع شده این از آن به بوئی

از بیم تجسس رقیبان

تا چرخ بدین بهانه برخاست