زهی دارنده اورنگ شاهی

پناه سلطنت پشت خلافت

فریدون دوم جمشید ثانی

فریدون بود طفلی گاو پرورد

ستد جمشید را جان مار ضحاک

گر ایشان داشتندی تخت با تاج

کند هر پهلوی خسرونشانی

سلیمان را نگین بود و ترا دین

ندیدند آنچه تو دیدی ز ایام

زهی ملک جوانی خرم از تو

اگر صد تخت خود بر پشت پیلست

به تیغ آهنین عالم گرفتی

به آهن چون فراهم شد خزینه

به دستوری حدیثی چند کوتاه

من از سحر سحر پیکان راهم

نخستین مرغ بودم من درین باغ

به عرض بندگی دیر آمدم دیر

چه خوش گفت این سخن پیر جهانگرد

در این اندیشه بودم مدتی چند

نبودم تحفه چیپال و فغفور

بدین مشتی خیال فکرت انگیز

اگر چه مور قربان را نشاید

نبود آبی جز این در مغز میغم

به ذره آفتابی را که گیرد

چه سود افسوس من کز کدخدائی

حدیث آنکه چون دل گاه و بیگاه

نباشد بر ملک پوشیده رازم

نظامی اکدشی خلوت نشینست

ز طبع تر گشاده چشمه نوش

دهان زهدم ار چه خشک خانیست

چو مشک از ناف عزلت بو گرفتم

گل بزم از چو من خاری نیاید

ندانم کرد خدمتهای شاهی

رعونت در دماغ از دام ترسم

طمع را خرقه بر خواهم کشیدن

من و عشقی مجرد باشم آنگاه

سر خود را به فتراکت سپارم

گرم دور افکنی در بوسم از دور

به یک خنده گرت باید چو مهتاب

چو دولت هر که را دادی به خود راه

چو چشم صبح در هر کس که دیدی

به هر کشور که چون خورشید راندی

زر افشانت همه ساله چنین باد

جهان بیرون مباد از حکم و رایت

سرت زیر کلاه خسروی باد

به هر منزل که مشک افشان کنی راه

به هر جانب که روی آری به تقدیر

جنابت بر همه آفاق منصور