ز سر بیرون نخواهد کردن آن ناز

فسون بردن به بابل کی کند سود

چراغ دیده و شمع روانم

دلم را جان و جان را زندگانی

به بستوی تهی میکن سرم چرب

مبارک مرده ای آزاد میکن

بدینسان عیب من تا چند گوئی

به صد گونه کشد عیب کسان پیش

به خاک افکندیم در خون میفکن

عفاک الله زهی تیمار داری

ز یخ مهری چو آتش روی برتاب

بدا روزا که این برف آب گیرد

که تا خاک درت بوسم فلک وار

بدوزم دیده وانگه در تو بینم

که دوزد چشم خود در خانه تو

که یابی چشم او بر روزن خویش

که خواهد بیشی اندر جاه و مالت

به خاکش ده که نرزد صحبتش خاک

مدارم بیش ازین چون حلقه بر در

بهشت است این و در دوزخ عذابست

به جز باغ بهشتش کس ندیده

درخت میوه را ضایع مکن بر

سکندر تشنه لب بر آب حیوان

کمر در خدمت دیرینه دربند

غریبی را یک امشب بار دادن

که حاجتمند برقع نیست خورشید

ببر جوشم که سر جوشم تو بردی

که هم یاقوت و هم عنبر ترا هست

زبان در من کشی چون نیش زنبور؟

که از قاقم نیاید خار پشتی

به دیدار تو عشرت ساز گردم

به دیدار تو دل خشنود دارم

به دشواری توانی عذر آن خواست

چو فرهادش مکش در سنگ ساری

به آزار سر خود دارد آهنگ

قفای گردنان بر گردن افتد

به من بازی مکن چون مهره بازان

نه هر کز دست شد زان دست باشد

خدا توبه دهادت زین دو رنگی

که نبود مار ماهی مار و ماهی

مگر کایین معشوقان چنین است

چو دریا بیشتر پیدا کنم جوش

شوی پستر چو شاگرد رسن تاب

دلست این دل نه پولاد است و نه سنگ

که بد کاریست دشمن کامی ای دوست

مکن چندین کجی در کار من راست

نهان میسوز و میساز آشکارا

که شیرین تلخ گردد چون شود شور

که شیرینی به چربی سازگارست

کنونت یافتم چون ابر بی آب

چو در دست آمدی سوزنده بودی

چو نزدیک آمدی خود بودی آتش

زمین چون سخت گردد سنگ باشد

نه یکسان روید از دستی ده انگشت

به از تو با کسی دمساز گردم

نظر بر صحبت دیرینه دارم