به گفتن گفتن از ما می رود روز

که صد ره خوبتر زانی که گوئی

چراغ صبحی ای نور علی نور

ولی آب تو آب زندگانی

به چشم من دری صدبار ازان بیش

دهانم پر شکر گردد بدین نام

که مه را بر فلک رونق شکستی

که یاقوت تو بیرون آمد از سنگ

که سیمین نار تو بر نارون رست

که خرمای لبت را نخل بستند

وصالت چون ارم زان ناپدید است

شکر مولای مولا زاده توست

طبرزد را دهان پر آب گردد

به صورتهای مومین جان در آرد

کند در وام از آن دندان در فام

بخرم گر به اقلیمی فروشی

مبین در خود که خودبینی گناهست

که زخم چشم خوبی را کند ریش

بدین سان خون من در بی گناهی

و گر شیرینی آخر شکرت کو

نفاق آمیز عذری چند بنمای

و گر گفتم یکی را صد هزارم

نکوئی نیز هم رسم نکوئیست

به رحمت نیز هم لختی گرایند

که گر تندی نگارا هم رحیمی

نه من خاک توام؟ آبم چه ریزی

سر از طوق نوازش طاق دارم

که باشد مستحق پیوسته محروم

ز جان بگذر که جان پرور تو باشی

ز بند دل کجا یابم رهائی

گهم در خاک و گه در خون نشاندن

به تلخی پاسخی چون زهر دادن

مبارک باد بسیار آزمودم

بسا انده که در وی خرمی هاست

مکن کامشب شبی آخر نه سالیست

ترا خواهم بدین کار آمدستم

که چون من هست شیرین جوی بسیار

که او نیز از لب شیرین بریده است

مگر کو نیز شیرین راست در بند

مگر کو هم به شیرین شد گرفتار

به طفلی خلق را تسکین نبودی

تو شیرینی و ایشان نیز شیرین؟