جهان خسرو که تا گردون کمر بست

به روز بار کو را رای بودی

نخستین صف توانگر داشت در پیش

سوم صف جای بیماران بی زور

چهارم صف به قومی متصل بود

صف پنجم گنه کاران خونی

به پیش خونیان ز امیدواری

ندا برداشته دارنده بار

توانگر چون سوی درویش دیدی

چو در بیمار دیدی چشم درویش

چو دیدی سوی بندی مرد بیمار

چو بر خونی فتادی چشم بندی

چو خونی دیدی امید رهائی

در خسرو همه ساله بدین داد

به می بنشست روزی بر سر تخت

به گرداگرد تخت طاقدیسش

همه تمثال های آسمانی

ز میخ ماه تا خرگاه کیوان

کواکب را ز ثابت تا به سیار

به ترتیب گهرهای شب افروز

شناسائی که انجم را رصد راند

کسی کو تخت خسرو در نظر داشت

چنین تختی نه تختی کاسمانی

چو پیلی گر بود پیل آدمی روی

زمین تا آسمان رانی گشاده

ارم را خشک بد در مجلسش جام

بزرگی بایدت دل در سخا بند

درم داری که از سختی در آید

به شادی شغل عالم درج میکن

چنین میده چنان کش میستانی

جهانداری به تنها کرد نتوان

بداند هر که با تدبیر باشد

مخور تنها گرت خود آبجوی است

به باید خویشتن را شمع کردن

ببین قارون چه برد از گنج دنیا

به رنج آید به دست این خود سلیم است

چو آید رنج باشد چون شود رنج

ملک پرویز کز جمشید بگذشت

بدش با گنج دادن خنده ناکی

دو نوبت خوان نهادی صبح تا شام

کشیده مایده یک میل در میل

ز حلواها که بودی گرد خوانش

ز گاو و گوسفند و مرغ و ماهی

چو بزمش بوی خوش را ساز دادی

به هنگام بخور عود و عنبر

چو خورد خاص او بر خوان رسیدی

کبابی تر بخوردی اول روز

ز بازرگان عمان در نهانی

شنیدم کز چنان در باشد آرام

یک اسب بور از رق چشم نوزاد

ز شیر مادرش چوپان بریده

بفرمودی تنوری بستن از سیم

در او ده پانزده من عود چون مشک

چو بریان شد کباب خوانش این بود

به خوان زر نهادندی فرا پیش

بخوردی زان نواله لقمه ای چند

نظر کردی به محتاجان درگاه

بدو بخشیدی آن زرینه خوان را

زهی خوانی که طباخان نورش

دگر روزی که خوان لاجوردی

همان پیشینه رسم آغاز کردی

همه روز این شگرفی بود کارش

چو وقت آمد نماند آن پادشائی

شرف خواهی به گرد مقبلان گرد

چو بر سنبل چرد آهوی تاتار

دگر آهو که خاشاکست خوردش

پدر کز من روانش باد پر نور

که از بی دولتان بگریز چون تیر

چو صبحت گر شبی باید به از روز

بهای در بزرگ از بهر این است