بگفت از دار ملک آشنائی

بگفت انده خرند و جان فروشند

بگفت از عشقبازان این عجب نیست

بگفت از دل تو می گوئی من از جان

بگفت از جان شیرینم فزونست

بگفت آری چو خواب آید کجا خواب

بگفت آنگه که باشم خفته در خاک

بگفت اندازم این سر زیر پایش

بگفت این چشم دیگر دارمش پیش

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

بگفت از دور شاید دید در ماه

بگفت آشفته از مه دور بهتر

بگفت این از خدا خواهم به زاری

بگفت از گردن این وام افکنم زود

بگفت از دوستان ناید چنین کار

بگفت آسودگی بر من حرام است

بگفت از جان صبوری چون توان کرد

بگفت این دل تواند کرد دل نیست

بگفت از عاشقی خوشتر چکار است

بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست

بگفت از محنت هجران او بس

بگفت ار من نباشم نیز شاید

بگفت آن کس نداند جز خیالش

بگفتا چون زیم بی جان شیرین

بگفت این کی کند بیچاره فرهاد

بگفت آفاق را سوزم به آهی

نیامد بیش پرسیدن صوابش

ندیدم کس بدین حاضر جوابی

چو زرش نیز بر سنگ آزمایم

فکند الماس را بر سنگ بنیاد

که مشکل می توان کردن بدو راه

چنانک آمد شد ما را بشاید

که کار تست و کار هیچ کس نیست

کز این بهتر ندانم خورد سوگند

چو حاجتمندم این حاجت برآری

که بردارم ز راه خسرو این سنگ

چنین شرطی به جای آورده باشم

به ترک شکر شیرین بگوید

که حلقش خواست آزردن به پولاد

که سنگ است آنچه فرمودم نه خاکست

و گر برد کجا شاید کشیدن

و گر زین شرط برگردم نه مردم

برون شو دست برد خویش بنمای

نشان کوه جست از شاه عادل

که خواند هر کس اکنون بی ستونش

به سختی روی آن سنگ آشکارا

روان شد کوهکن چون کوه آتش

کمر دربست و زخم تیشه بگشاد

بر او تمثال های نغز بنگاشت

چنان بر زد که مانی نقش ارژنگ

گزارش کرد شکل شاه و شبدیز

جوانمردی چه کرد از مهربانی

چه کرد آن پیرزن با آن جوانمرد

به دنیه شیر مردی زان تله رست

تو بر دنبه چرا پیه می گدازی

به خوردن دنبه ای دلگیر دارد

ز پس رفتن چرا باید ذنب وار