پری پیکر نگار پرنیان پوش

در آن وادی که جائی بود دلگیر

گرش صدگونه حلوا پیش بودی

از او تا چارپایان دورتر بود

که پیرامون آن وادی به خروار

ز چوب زهر چون چوپان خبر داشت

دل شیرین حساب شیر می کرد

که شیر آوردن از جائی چنان دور

چو شب زلف سیاه افکند بر دوش

در آن حقه که بود آن ماه دلسوز

نشسته پیش او شاپور تنها

از این اندیشه کان سرو سهی داشت

چو گلرخ بیش او آن قصه بر گفت

نمازش برد چون هندو پری را

که هست اینجا مهندس مردی استاد

به وقت هندسه عبرت نمائی

به تیشه چون سر صنعت بخارد

به صنعت سرخ گل را رنگ بندد

به پیشه دست بوسندش همه روم

به استادی چنین کارت بر آید

بود هر کار بی استاد دشوار

شود مرد از حساب انگشتری گر

گرم فرماندهی فرمان پذیرم

که ما هر دو به چین همزاد بودیم

چو هر مایه که بود از پیشه برداشت

چو شاپور این حکایت را بسر برد

چو روز آیینه خورشید دربست

تجسس کرد شاپور آن زمین را

به شادروان شیرین برد شادش

در آمد کوهکن مانند کوهی

چو یک پیل از ستبری و بلندی

رقیبان حرم به نواختندش

برون پرده فرهاد ایستاده

در اندیشه که لعبت باز گردون

جهان ناگه شبیخون سازیی کرد

به شیرین خنده های شکرین ساز

دو قفل شکر از یاقوت برداشت

رطب هائی که نخلش بار می داد

به نوش آباد آن خرمان در شیر

ز بس کز دامن لب شکر افشاند

شنیدم نام او شیرین از آن بود

ز شیرینی چه گویم هر چه خواهی

طبرزد را چو لب پرنوش کردی

در آن مجلس که او لب برگشادی

کسی را کان سخن در گوش رفتی

چو بگرفت آن سخن فرهاد در گوش

برآورد از جگر آهی شغب ناک

به روی خاک می غلتید بسیار

چو شیرین دیدکان آرام رفته

هم از راه سخن شد چاره سازش

پس آنگه گفت کی داننده استاد

مراد من چنان است ای هنرمند

به چابک دستی و استاد کاری

گله دور است و ما محتاج شیریم

ز ما تا گوسفندان یک دو فرسنگ

که چوپانانم آنجا شیر دوشند

ز شیرین گفتن و گفتار شیرین

سخن ها را شنیدن می توانست

زبانش کرد پاسخ را فرامشت

حکایت باز جست از زیر دستان

ندانم کوچه می گوید بگوئید

رقیبان آن حکایت بر گرفتند

چو آگه گشت از آن اندیشه فرهاد

در آن خدمت به غایت چابکی داشت

از آنجا رفت بیرون تیشه در دست

چنان از هم درید اندام آن بوم

به تیشه روی خارا می خراشید

به هر تیشه که بر سنگ آزمودی

به یک ماه از میان سنگ خارا

ز جای گوسفندان تا در کاخ

چو کار آمد به آخر حوضه ای بست

چنان ترتیب کرد از سنگ جوئی

در آن حوضه که کرد او سنگ بستش

بنا چندان تواند بود دشوار

اگر صد کوه باید کند پولاد

چه چاره کان بنی آدم نداند

خبر بردند شیرین را که فرهاد

چنان کز گوسفندان شام و شبگیر

بهشتی پیکر آمد سوی آن دشت

چنان پنداشت کان حوض گزیده

بلی باشد ز کار آدمی دور

بسی بر دست فرهاد آفرین کرد

چو زحمت دور شد نزدیک خواندش

که استادیت را حق چون گذاریم

ز گوهر شب چراغی چند بودش

ز نغزی هر دری مانند تاجی

گشاد از گوش با صد عذر چون نوش

چو وقت آید کزین به دست یابیم

بر آن گنجینه فرهاد آفرین خواند

وز آنجا راه صحرا تیز برداشت

ز بیم آنکه کار از نور می شد