در آمد باربد چون بلبل مست

ز صد دستان که او را بود در ساز

ز بی لحنی بدان سی لحن چون نوش

ببربط چون سر زخمه در آورد

چوباد از گنج باد آورد راندی

چو گنج گاو را کردی نواسنج

ز گنج سوخته چون ساختی راه

چو شادروان مروارید گفتی

چو تخت طاقدیسی ساز کردی

چو ناقوسی و اورنگی زدی ساز

چو قند ز حقه کاوس دادی

چون لحن ماه بر کوهان گشادی

چو برگفتی نوای مشک دانه

چو زد زارایش خورشید راهی

چو گفتی نیمروز مجلس افروز

چو بانگ سبز در سبزش شنیدی

چو قفل رومی آوردی در آهنگ

چو بر دستان سروستان گذشتی

و گر سرو سهی را ساز دادی

چو نوشین باده را در پرده بستی

چو کردی رامش جان را روانه

چو در پرده کشیدی ناز نوروز

چو بر مشگویه کردی مشگ مالی

چو نو کردی نوای مهرگانی

چو بر مروای نیک انداختی فال

چو در شب بر گرفتی راه شبدیز

چو بر دستان شب فرخ کشیدی

چو یارش رای فرخ روز گشتی

چو کردی غنچه کبک دری تیز

چو بر نخجیرگان تدبیر کردی

چو زخمه راندی از کین سیاوش

چو کردی کین ایرج را سرآغاز

چو کردی باغ شیرین را شکربار

نواهائی بدینسان رامش انگیز

بگفت باربد کز بار به گفت

چنان بد رسم آن بدر منور

به هر پرده که او بنواخت آن روز

به هر پرده که او بر زد نوائی

زهی لفظی که گر بر تنگ دستی

درین دوران گرت زین به پسندند

ز عالی همتی گردن برافراز

به خرسندی طمع را دیده بر دوز

که چندین گنج بخشیدم به شاهی

به برگی سخن را راست کردم

مرا این بس که پر کردم جهان را

نظامی گر زه زرین بسی هست

بدین زه گر گریبان را طرازی