خدایا چون گل ما را سرشتی

به ما بر خدمت خود عرض کردی

چو ما با ضعف خود دربند آنیم

تو با چندان عنایت ها که داری

بدین امیدهای شاخ در شاخ

و گرنه ما کدامین خاک باشیم

خلاصی ده که روی از خود بتابیم

ز ما خود خدمتی شایسته ناید

ولی چون بندگیمان گوشه گیر است

اگر خواهی به ما خط در کشیدن

و گر گردی ز مشتی خاک خشنود

در آن ساعت که مامانیم و هوئی

بیامرز از عطای خویش ما را

من آن خاکم که مغزم دانه تست

توئی کاول ز خاکم آفریدی

چو روی افروختی چشمم برافروز

به سختی صبر ده تا پای دارم

شناسا کن به حکمتهای خویشم

هدایت را ز من پرواز مستان

به تقصیری که از حد بیش کردم

بهر سهوی که در گفتارم افتد

رهی دارم بهفتاد و دو هنجار

عقیدم را در آن ره کش عماری

تو را جویم ز هر نقشی که دانم

ز سرگردانی تست اینکه پیوست

بعزم خدمتت برداشتم پای

نیت بر کعبه آورد است جانم

بهر نیک و بدی کاندر میانه است

یکی را پای بشکستی و خواندی

ندانم تا من مسکین کدامم

اگر دین دارم و گر بت پرستم

به فضل خویش کن فضلی مرا یار

ندارد فعل من آن زور بازو

بلی از فعل من فضل تو بیش است

به خدمت خاص کن خرسندیم را

چنان دارم که در نابود و در بود

فراغم ده ز کار این جهانی

منه بیش از کشش تیمار بر من

چراغم را ز فیض خویش ده نور

دل مست مرا هشیار گردان

چنان خسبان چو آید وقت خوابم

زبانم را چنان ران بر شهادت

تنم را در قناعت زنده دل دار

چو حکمی راند خواهی یا قضائی

دماغ دردمندم را دوا کن