نشسته شاه روزی نیم هشیار

در آمد قاصدی از ره به تعجیل

مژه چون کاس چینی نم گرفته

به خط چین و زنگ آورد منشور

گشاد این ترک خو چرخ کیانی

دو مرواریدش از مینا بریدند

دو لعبت باز رابی پرده کردند

چو یوسف گم شد از دیوان دادش

جهان چشم جهان بینش ترا داد

چو سالار جهان چشم از جهان بست

ز نزدیکان تخت خسروانی

که زنهار آمدن را کار فرمای

گرت سر در گلست آنجا مشویش

چو خسرو دید که ایام آن عمل کرد

درستش شد که این دوران بد عهد

هوای خانه خاکی چنین است

عمل با عزل دارد مهربا کین

ز ریگش نیست ایمن هیچ جوئی

چو دربند وجودی راه غم گیر

بنه چون جان به باد پاک بربند

جهان هندوست تا رختت نگیرد

در این دکان نیابی رشته تائی

که آشامد کدوئی آب ازو سرد

درخت آنگه برون آرد بهاری

فلک تا نشکند پشت دوتائی

چو بی مردن کفن در کس نپوشند

چو باید شد بدان گلگونه محتاج

لباسی پوش چون خورشید و چون ماه

برافشان دامن از هر خوان که داری

جهانا چند ازین بیداد کردن

غمین داری مرا شادت نخواهم

تو آن گندم نمای جو فروشی

چو گندم گوژ و چون جو زردم از تو

تو را بس باد ازین گندم نمائی

همان بهتر که شب تا شب درین چاه

نظامی چون مسیحا شو طرفدار

علف خواری کنی و خر سواری

چو خر تازنده باشی بار می کش