به آیین مغان بنمود پرواز

نشان آشنائی دادش از دور

رقم زد گرچه بر کاغذ نیفتد

وزین در قصه ای با او برانید

چه آیین دارد و جایش کدامست

به کهبد حال صورت باز گفتند

چو نزدیکی که از کاری بود دور

در آن جنبش صلاح آرام خود دید

و گر هست از سر پا گفتنی نیست

بگفتند آنچه از کهبد شنیدند

ز گرمی در جگر خونش بجوشید

در افکنده به کوه آواز خلخال

به قامت چون سهی سروی خرامان

سر وگیسو چو مشگین نوبهاری

فکنده در کجا در گردن خویش

فرو بسته زبان و دست نقاش

به لعبت باز خود می کرد بازی

به ترکی رخت هندو را همی جست

همه ترکان شده هندوی نازش

چو گوهر گوش بر دریا نهاده

به رسم کهبدان در دادش آواز

مکن بیگانگی یک دم مرا باش

درنگ آوردن آنجا مصلحت دید

زبانی ماند و آن دیگر شد از دست

پری بنشست و او را نیز بنشاند

که بینم در تو رنگ آشنایی

که هستم نیک و بد بسیار دیده

نپوشیده است بر من هیچ رازی

جهان را گشته ام کشور به کشور

خبر دارم زهر معنی که خواهی

بدو گفتا در این صورت چه گوئی

که باد از روی خوبت چشم بد دور

وزین صورت مرا در پرده راز است

بگویم با تو گر خالی بود جای

بنات النعش وار از هم پراکند

درافکند از سخن گوئی به میدان

نشان آفتاب هفت کشور

ز دارا و سکندر یادگاری

زمین را تخمی از جمشید مانده

شهنشاهی به دو گشته است پیروز

که از جان پروری با جان در آمیخت

بدان گفتار شیرین گوش داده

دگر ره باز می جستش نشانی

جگر می خورد و لعل از سنگ می داد

سخن را آشکارا کرد و پس گفت

سخن در شیشه می گوئی پریوار

سخن باید چو شکر پوست کنده

مکن درد از طبیب خویش پنهان

برآشفت ای خوشا آشفتن او

دگر بار از ره غدر آزمودش

طبق پوش از طبق برداشت حالی

در تنگ شکر را مهر بشکست

که ایمن کن مرا در زینهارت

چو زلف خود دلی شوریده دارم

که گوئی روز و شب صورت پرستم

که روزی من به کار آیم ترا نیز

تو نیز ار نکته ای داری در انداز

فسونی به ندید از راستگوئی

چو خلخال زر اندر پایش افتاد

سزای تخت و فخر تاجداران

ز ماه نو دلت باریک بین تر

که چون زنهار دادی راست گویم

ز خسرو کردم این صورت نمودار

نشان دارد ولیکن جان ندارد

قبای جان دگر جا دوختستند

ببین تا چون بود کاو را ببینی

جهان نادیده اما نور دیده

به مهر آهو به کینه تند شیری

بهاری تازه بر شاخ جوانی

ز سوسن سرو او چون سوسن آزاد

هنوزش برگ نیلوفر در آبست

ز ابرو آفتاب او را چه باکست

به دوزخ ماه را دو رخ نهاده

به می خوردن نشیند کیقباد است

کلاه گنج قارون را برد باد

زند شمشیر، شیر از جان برآرد

عنان دزدی کند باد از غبارش

حسب پرسی به حمدالله چو خورشید

علم بالای هفت اورنگ دارد

چو وقت آهن آید وای بر سنگ

بسنباند زره ور باشد الماس

خطیبان را دهد شمشیر غازی

شتابش چرخ را آهسته داد

به گشتن نیز گه بالا و گه زیر

هنر اصلی و زیبائی مزید است

چو هست اقبال کار اقبال دارد

هوای عشق تو دارد شب و روز

از آن شب عقل و هوش از وی رمیدست

نه شب خسبد نه روز آرام گیرد

بدین تلخی مبادا عیش کس را

تو دانی نیک و بد کردم ترا یاد

سخن چندان که می دانست می گفت

همی خورد آن سخنها خوشتر از نوش

به صنعت خویشتن می داشت بر جای

چه می دانی کنون تدبیر این کار

دلت آسوده باد و عمر جاوید

کنی فردا سوی نخجیر پرواز

به نخجیر آی و از نخجیر بگریز

نه در شبدیز شبرنگی رسیدن

من آیم گر توانم خود به تعجیل

بدو بسپرد که این بر گیر و می رو

به شاه نو نمای این ماه نو را

ز سر تا پا لباسش لعل یابی

رخش هم لعل بینی لعل در لعل

ره مشگوی شاهنشاه می پرس

روان بینی خزاین بر خزاین

در آن مشگو کنیزانند بسیار

کنیزان را نگین شاه بنمای

چو شاخ میوه تر شاد می باش

مرادت را حساب آنگاه می کن

بدین اندرز رایت نیست محتاج

دمش در مه گرفت و حیله در حور

بماند آن ماه را تنها چو خورشید

بنات النعش را کردند پروین

کز آن منزل شوند آن شب شتابان

کنند آن کوه را چون کان گوهر

چو مه تابان و چو خورشید تازان

بسر بردند ره را تا وطن گاه

دل شیرین فرو مانده در آن بند

جهان را دیده خواب آلود کردند

گلی را در میان بید بستند

برون خواهم شدن فردا به نخجیر

که تا شبدیز را بگشایم از بند

شبانگه سوی خدمت باز گردم

به جای مرکبی صد ملک در خواه

به گاه پویه بس تند است و بس تیز

چو باد تیز باشد در وزیدن

کند در زیر آب آتش ستیزی

نه شب زیباتر از بدر منیرست

به زیر خود ریاضت پرورش کن

زمین بوسد و خدمت کرد و خوش خفت