به نام آنکه هستی نام ازو یافت

خدائی کافرینش در سجودش

تعالی الله یکی بی مثل و مانند

فلک بر پای دارو انجم افروز

جواهر بخش فکرتهای باریک

غم و شادی نگار و بیم و امید

نگه دارنده بالا و پستی

وجودش بر همه موجود قاهر

کواکب را به قدرت کارفرمای

مراد دیده باریک بینان

خداوندی که چون نامش بخوانی

نیاید پادشاهی زوت بهتر

ورای هر چه در گیتی اساسیست

به جستجوی او بر بام افلاک

خرد در جستنش هشیار برخاست

شناسائیش بر کس نیست دشوار

نظر دیدش چو نقش خویش برداشت

مبرا حکمش از زودی و دیری

حروف کاینات ار بازجوئی

چو گل صدپاره کن خود را درین باغ

تو زانجا آمدی کاین جا دویدی

ترازوی همه ایزدشناسی

قیاس عقل تا آنجاست بر کار

مده اندیشه را زین پیشتر راه

چو دانستی که معبودی ترا هست

زهر شمعی که جوئی روشنائی

گه از خاکی چو گل رنگی برآرد

خرد بخشید تا او را شناسیم

فکند از هیئت نه حرف افلاک

نبات روح را آب از جگر داد

جهت را شش گریبان در سر افکند

چنان کرد آفرینش را به آغاز

چنانش در نورد آرد سرانجام

نشاید باز جست از خود خدائی

بفرساید همه فرسودنیها

چو بخشاینده و بخشندهٔ جود

بهر مایه نشانی از اخلاص

یکی را داد بخشش تا رساند

نه بخشنده خبر دارد ز دادن

نه آتش را خبر کو هست سوزان

خداوندیش با کس مشترک نیست

کرا زهره ز حمالان راهش

بسنجد خاک و موئی بر ندارد

زهی قدرت که در حیرت فزودن