به خلوت در سرای ام هانی

براقی برق سیر آورده از نور

سرش بکر از لکام و رانش از داغ

نه باد از باد بستان خوش عنان تر

نگشته وهم کس زورق نشینش

بدیدن تیز بین و در شدن تیز

بد آن ختلی شده پیش شهنشاه

به اقصی الغایت اقصی رسیده

به تفضیل امانت رفته در پیش

گرفته پیش راه کبریا را

ز خرگاه کبود سبز پوشان

به ساحل گاه قطب آورده کشتی

اسد را دست بر جبهت کشیده

درخت خوشه جوجو ز اشتیاقش

ترازو را سعادت سنج کرده

ز حیض دختران نعش رسته

ربوده ز آفتاب انگشتری را

ز جعبه داده جوزا را یکی تیر

چو یونس وقفه ای در حوت کرده

به سرهنگی حمایل بسته بر دوش

وزو چون نسر واقع باز مانده

نهاده چشم خود را مهر مازاغ

رکاب افشاند از صحرا به صحرا

فکند از سرعتش هم بال و هم پر

عنان بر زد ز میکائیل بگذشت

به هودج خانه رفرف رساندش

وز آنجا بر سر سدره قدم زد

بیابان در بیابان رخش می راند

به استقبالش آمد تارک عرش

علم زد بر سریر قاب قوسین

حجاب کاینات از پیش برداشت

مکان را نیز برقع باز بستند

پدید آمد نشان بی نشانی

خداوند جهان را بی جهت دید

ز هر موئی دلش چشمی بر آورد

دلش در چشم و چشمش در دلش بود

هر آن حاجت که مقصود است در خواه

برات گنج رحمت خواست حالی

خدایش جمله حاجت ها روا کرد

بیامد باز پس با گنج اخلاص

هلالی رفت و بدری بود کامد

ز دوزخ نامه آزادی آورد

پیاپی باد هر دم آفرینی