شبی تاریک نور از ماه برده

زمانه با هزاران دست بی زور

شهنشه پای را با بند زرین

بت زنجر موی از سیمگون دست

ز شفقت ساقهای بند سایش

حکایت های مهرانگیز می گفت

به هر لفظی دهن پر نوش می داشت

چو خسرو خفت و کمتر شد جوابش

دو یار نازنین در خواب رفته

جهان می گفت کامد فتنه سرمست

فرود آمد ز روزن دیو چهری

چو قصاب از غضب خونی نشانی

چو دزد خانه بر کالا همی جست

به بالین شه آمد تیغ در مشت

چنان زد بر جگرگاهش سر تیغ

چو از ماهی جدا کرد آفتابی

ملک در خواب خوش پهلو دریده

ز خونش خوابگه طوفان گرفته

به دل گفتا که شیرین را ز خوشخواب

دگر ره گفت با خطر نهفته

چو بیند بر من این بیداد و خواری

همان به کین سخن ناگفته باشد

به تلخی جان چنان داد آن وفادار

شکفته گلبنی بینی چو خورشید

برآید ناگه ابری تند و سرمست

بدان سختی فرو بارد تگرگی

چو گردد باغبان خفته بیدار

چه گوئی کز غم گل خون نریزد

ز بس خون کز تن شه رفت چون آب

دگر شبها که بختش یار گشتی

فلک بنگر چه سردی کرد این بار

پریشان شد چو مرغ تاب دیده

پرند از خوابگاه شاه برداشت

ز شب می جست نور آفتابی

سریری دید سر بی تاج کرده

خزینه در گشاده گنج برده

به گریه ساعتی شب را سیه کرد

گلاب و مشک با عنبر برآمیخت

فرو شستش به گلاب و به کافور

چنان بزمی که شاهان را طرازند

چو شه را کرده بود آرایشی چست

همان آرایش خود نیز نو کرد

دل شیرویه شیرین را ببایست

نهانی کس فرستادش که خوش باش

چو هفته بگذرد ماه دو هفته

خداوندی دهم بر هر گروهش

چو گنجش زیر زر پوشیده دارم

چو شیرین این سخنها را نیوشید

فریبش داد تا باشد شکیبش

پس آنگه هر چه بود اسباب خسرو

به محتاجان و محرومان ندا کرد