ز گوهرخران گشت گیتی ستوه

خریدار گوهر بود گوهری

به گوهر فروشی ترازو به چنگ

فروشم به گنجینهٔ کشوری

طمع دارم اندازهٔ دست رنج

بلی ماه با مشتری خویش نیست

کزو نشکند نام گوهر فروش

همان چون ددان بر کشیدن غریو

جواهر به دریا در انداختن

گشادن در داستانهای نغز

گهر بی خریدار ناید درست

همان گوهر افشاندن بی قیاس

پی من گرفتند چندین گروه

زهر منجنیقی گشادند سنگ

وگرنی گرانی برون بر زباغ

ز بیوزنی بیع بازارشان

پسند نوا درهم آهنگیست

بها کو که بیعی مهیاست این

خزینه به دریاش باید بسی

که دریا به دریا تواند خرید

از اندازه ای بود گیتی پسند

بلندی کجا باشد آوازه را

جوابیست پوشیده فرهنگ را

کمر دزد را دانم از تاج ده

همان آیت فاقه برخواندنم

ستورم سبک رختیی می کند

ز ناتندرستیست افغان من

قلم چون نگردد ز پرگار سست

همه دانش انجیر بستی بود

نشد رونق تازگیم از سخن

همان نقره خنگم کند خوش روی

صد اندر ترازو نهد حق شناس

دهد در به دامان دیبا به تخت

که بر صید شیران گشایم کمند

خورد سینه روباه و من خون خورم

چه سود ار عجوزه کند سینه خرد

سپهری چنین در کج انداختن

نگشت از خود اندازهٔ حال من

همان دیو با من به دلالگی

فرومانده هم زود خواهد گذشت

حساب رسن دارد و دلو و چاه

رسن خواه کوتاه و خواهی دراز

به بازی نمی باید این قصه خواند

که او نیز از این کوچگه بگذرد

کند چاره خویش با همرهان

سخن یاد می کردم از عهد پیش

دو چشم مرا اشک پیمای کرد

چنین گفت با من به هنگام خواب

که باشی تو بیرون ازین همرهان

همی کار خود بایدت ساختن

دل از کار بیهوده پرداختم

ز غوغای این باد قندیل کش

چو می جامه ای را به خون می رزم

ز گور شکم هم ندارم عذاب

کنم مغز پالوده را قوت خویش

به بی روغنی جان کنم چون چراغ

چو طبل از طپانچه خوری نشکنم

مرا مومیائی بس اقبال شاه

برومند باغ هنر کشته را

شب و روزش از بد نگهدار باش

به فیروز فالی و نیک اختری

وزین داستان شاه محمود باد

به فرخ ترین طالعی گفتمش

عجب نیست گر مقبل آمد به دست

خرد یاورش باد و فرهنگ یار

هم او باد ازین داستان بهره مند

به نظمی چنین نام او تازه باد

از آغاز او تا به انجام او

از او دور چشم بد بدگمان

فلک بنده و روزگارش غلام