به ابریشم رود و چنگ و رباب

به خشگی کشی تر آرد فرود

دو اسبه به پیش اجل رفت باز

نهانی دلش در گلو ریختند

به سوی سفر بزمه ای زد بلند

نشاید شدن مرگ را چاره گر

نشست یکایک به پائین بود

برون رفت خواهد بزودی ز دام

چو بیرون رود جان ازین شهر بند

کجا به بود ساختن جای تو

که بر رفتگان دل نباید نهاد

بهرجا که خواهید سازید جای

فرو برد چون دیگران سر به آب

که استاد دانا بدیشان چه گفت